Mijn naam is Pepine van den Berg, ik ben getrouwd, ben moeder van 2 jong-volwassen kinderen en ik heb een fijne, goedlopende praktijk.
Vanaf mijn vroege jeugd wist ik niet wat “ik had”, maar er was altijd wel “iets”. Ik heb echter geen nare herinneringen en ik heb, op een heel verdrietige gebeurtenis na, een fantastische jeugd gehad vol avonturen en fijne herinneringen. Ik ben een dankbaar en gelukkig mens.
Ik heb inmiddels een hele zoektocht ondernomen om mijzelf te helen van, deels onverklaarbare, spanningen/angsten, burn-out, allerlei pijnen en chronische vermoeidheidsverschijnselen o.a. door slecht te slapen, veel dromen en nachtmerries.
De kennis, die ik heb opgedaan en zelf met succes toepas, geef ik nu met veel plezier en passie door aan mijn cliënten; met een grote dosis nuchterheid, stevig in het hier en nu en met humor, waar passend.
Als je het interessant vindt, deel ik, nu voor het eerst (26-10-2017), mijn verhaal, om te verduidelijken waarom ik, als van nature, er voor gekozen heb om stress, spanningen en trauma te behandelen op de energetische, intuïtieve, afgestemde manier waarop ik dat doe.
Hoe het allemaal zo gekomen is:
In 1970 ben ik 2,5 maand te vroeg geboren (prematuur), ik had een lastige start. Ik heb toen 2,5 maand in de couveuse gelegen, afgezonderd en steriel. Mijn couveuse stond in een hoek en achter een glazen wand, waarachter mijn ouders/familie me iedere dag konden zien. Ik heb het ternauwernood overleefd. Iedere gram die ik aankwam werd met gejuich begroet. En iedere verjaardag hoor ik weer: “je was zo klein, maar daar is nu helemaal niets meer van te zien”. Supertrots, zoals je familie kan zijn.
Na de couveuse tijd was ik een jaar lang een huilbaby. In de jaren 70 was het heel gewoon om de kindjes te laten huilen, dat was goed voor de longen. Ik kan mij met terugwerkende kracht heel goed voorstellen dat mijn onrijpe zenuwstelsel helemaal overprikkeld en overstuur was na de eerste tijd in het ziekenhuis, door alle (medische) handelingen die ze dagelijks moeten verrichten om je in leven te houden. En verder komt het aan op je vechtlust denk ik.
Als peuter, kleuter en verder opgroeiend kind merkte ik al dat ik een beetje anders was dan anderen. In ieder geval heel gevoelig, hoogsensitief, snel overprikkeld, had vaak buikpijn, en had, als begin tiener al, schouders en een nek die op slot zaten. Ik was ook vaak angstig door alles wat ik voelde en aanvoelde en ik was vroeg wijs.
Ik was het liefst op mijzelf, alleen met een spelletje, puzzel of een boek. Ik kon voor de basisschool al lezen, maan roos vis hadden geen geheimen meer voor mij, en ontwikkelde me vooral intellectueel heel snel. Ik las, toen ik EINDELIJK C boeken mocht lenen bij de bieb, alles wat los en vast zat: het liefst levens-, en waargebeurde verhalen, dingen over (natuurlijke) geneeswijzen, of juist de middeleeuwse griezelpraktijken hierover, en ook esoterische boeken vanwege de ongrijpbare verschijnselen die ik ervoer. Voor mijn 10e geloofde ik bijvoorbeeld al in reïncarnatie en in leven na de dood, zonder dat ik precies wist wat het was, hoe dat in zijn werk ging, maar die antwoorden vond ik dan weer in boeken.
Ik heb me volkomen normaal ontwikkeld. In die zin heb ik ontzettend veel geluk gehad. Wellicht dankzij de nuchterheid, “rust, regelmaat en reinheid” gedachtegoed van de seventies. Er bestonden nog geen etiketten van nu.
Ik moest overal aan meedoen, in hetzelfde tempo, en ging daarbij nogal eens een grens over, zonder dat ik dat bewust wist. Nee zeggen, of een grens aangeven, kwam niet in mij op. Maar het gaf me wel mijn kracht en doorzettingsvermogen die ik dagelijks inzet.
Deze kracht heeft mij ook geholpen om het overlijden van mijn 2-jarig broertje, toen ik 16 was, zo goed als dat gaat, te verwerken. Een enorm verlies en verdriet binnen ons gezin.
Het werk van mijn vader bracht ons gezin (vader, moeder en mijn jongere zus) toen ik 7/8 jaar was 2 jaar naar Saoudi-Arabië en ik heb van mijn 10e tot mijn 12e op een Engelstalige school gezeten in Zuid-Afrika en heb daar mijn passie voor de Engelse taal ontwikkeld. Ook de prachtige natuur die ik in allerlei verschillende landen heb ervaren was fantastisch. Tussendoor zat ik in Nederland op school.
Na het VWO begon ik op mijn 19e, door mijn passie voor talen, aan een tolk-vertalers opleiding in Brussel. Maar toen viel bij mij al op hoe overweldigend deze grote stad voor mij was, zoveel indrukken, geluiden, geuren, prikkels en een volledig andere taal en cultuur. En dit in combinatie met het op jezelf wonen, een zeer intensive studie, intense vriendschappen die opbloeiden en veel aandacht van mij vroegen, werd het helaas geen succes. Het was gewoon te veel voor mij. En ik slaagde 2x op rij niet voor mijn propedeuse.
Ik koos acuut om mijn volgende studie niet meer in een grote stad te doen. En ik ging in 1991, op mijn 21ste, Engelse taal- en letterkunde studeren aan de universiteit van Nijmegen. Ik was er nog nooit geweest, maar ik had heel veel bomen op de foto van de campus zien staan, die waren doorslaggevend. Ik stapte uit de trein op station Heyendaal, ik nam een diepe hap frisse lucht en dacht: dit is het! En ik ben nooit meer weggegaan.
Ik had wel een opstart tijd nodig van: mijzelf afzonderen en helemaal bijkomen. Dat kreeg ik later ook wel terug van mijn huisgenoten, die dat wel raar vonden. Maar daarna had ik een ontzettend leuke en leerzame studententijd.
Het “echte” studentenleven van: je te buiten gaan aan van alles en nog wat, was niet aan mij besteed. Medestudenten/vrienden namen me nogal eens in bescherming. “Doe jij dat nou maar niet, dat is niet goed voor jou.” Zo lief, terwijl je wel graag ook stoer mee wilt doen.
Na mijn afstuderen, op mijn 26ste, ben ik gelijk gaan werken, maar ik kon mij niet staande houden in mijn eerste hectische fulltime baan. Het veilige studeren in mijn eigen tijd en mijzelf kunnen afzonderen op mijn studentenkamertje: lekker met een boek van bv. Jane Austen genesteld tegen de kachel aan, was er niet meer bij. En ik kreeg natuurlijk ook geen studie-financiering meer.
Ik raakte overspannen. Via een vriendin kwam ik in 1997 in therapie bij een chakra-therapeute. Ik vond het energetisch werken wat zij deed zo voelbaar en effectief, dat wilde ik ook doen! Want hierin kon ik mijn hooggevoeligheid een plek geven en werken met wat ik al wist en aanvoelde toen ik heel klein was. Dat kwam weer helemaal terug. In 1999 startte ik met de Malva opleiding tot chakratherapeut. Mijn droom van een eigen praktijk kwam na verloop van tijd helemaal uit.
Ik ben vanaf die tijd intensief mijn eigen proces in gedoken, van symptoom, naar symptoom eigenlijk. Dan had dit mijn aandacht en dan wilde ik dat ontwikkelen. En heb op die manier verschillende opleidingen, cursussen en workshops gevolgd. En tientallen (studie)boeken gelezen.
Helaas, ondanks therapie, veranderen van werk, rustiger werk, minder uren gaan werken, kreeg ik na een aantal jaren, inmiddels jonge moeder van 2 kinderen, weer overspanningsverschijnselen.
De diagnose luidde: burn-out met angst- en paniekaanvallen. Mijn werkgever dacht nog aan aanstellerij, maar door de huisarts en bedrijfsarts werd dit behoorlijk serieus genomen en daardoor gelukkig ook op mijn werk.
Het kwam voor mij uit de lucht vallen. Waarom en hoe? Wat raar dat mijn lichaam en mijn zenuwstelsel me zo in de steek lieten. Het korte reguliere psychologische traject wat ik toen volgde via mijn werkgever heeft me heel erg geholpen mijn zenuwen te reguleren, mede dankzij een hele goede ontspanningsoefening die ik leerde en die ik nog niet kende. Dat was de sleutel voor mij. In mijn hoofd had ik het al heel snel op een rij. Vanaf die tijd heb ik geen paniek-aanval meer gehad.
Mijn moeder werd in die tijd, naast yoga-lerares, cranio-sacraal therapeut. Door met haar samen te werken en te zien hoe diep en helend de ontspanning gaat van deze grepen ben ik dit ook gaan leren en vormen deze, naast de energetische toepassingen, de basis van mijn sessies.
Ik leerde in die tijd dat het lichaam een cel-geheugen heeft, dus dat je lichaam onthoudt wat je allemaal meemaakt, als een geschiedenisboek als het ware. En dat je dit van binnenuit kunt oplossen.
Het ging toen nog dieper toen ik in 2012 kwam ik in aanraking met allerlei trauma-verwerkingstherapieën- en theorieen. (o.a. de opleidingen TRE en Brainspotting). Naast een cel/lichaamsgeheugen, kwam er kennis over trauma in relatie tot het brein en zenuwstelsel bij.
Tijdens deze opleidingen voelde ik, hoe heftig ik, zoals eigenlijk met alles, op de sessies reageerde. Ik sprong er, mijzelf weer niet serieus nemend in mijn gevoeligheid, weer volle bak in. Gelukkig kon ik heel goed zelf-reguleren door mijn jarenlange ervaring met lichaamswerk, en kreeg ik goede en nuchtere begeleiding. Ik plukte er vrij snel de vruchten van. Ik sliep sinds die tijd ook stukken beter en dieper en dat scheelt zo veel.
Ik kwam er achter dat de heftigheid, die ik ervoer, te maken heeft met hoe jong je een trauma “oploopt”.
Wat ik heb, en waarvan ik dacht dat het niet zoveel impact zou hebben op mijn leven, want ik heb het overleefd en daarna ging het toch allemaal goed? Kreeg een naam (voor mij pas in 2017): een geboorte-trauma of pre-verbaal ontwikkelingstrauma.
Hier groei je dus niet overheen, maar vormt je vrij rigoureus, totdat je je zenuwen op neurologisch niveau (want ik had geen herinneringen aan die tijd, alleen een “opgedraaid” gevoel om mee te werken) leert reguleren, verwerken en oplossen, met de focus stevig in het hier en nu.
Mijn hooggevoelige en snel geprikkelde zenuwstelsel was vroeger mijn achilleshiel, maar door de inzichten en de effectieve, lichaamsgerichte, tools die ik vandaag de dag heb om in te zetten, is het nu juist mijn kracht geworden. Het heeft me gevormd tot wie ik ben en mij mijn gave gegeven. Ook blijf ik nu veel beter in balans.
Vanaf dat ik in 2000 mijn eerste behandeltafel kocht, heb ik wekelijks behandelingen gegeven, dat liep als vanzelf. In 2007 was ik zover dat ik door een reorganisatie op mijn werk daar weg kon gaan en heb ik officieel mijn praktijk geopend. Ik werk nu dagelijks met cliënten met stress-, en spanningsklachten, pijnen, vermoeidheid, hooggevoeligheid en overprikkeling.
Ik weet uit ervaring dat je weer rust kunt ervaren, dat je er weer bovenop komt. Ik help je graag met methodieken die naar de kern gaan en op diep niveau oplossen.
De naam van mijn praktijk: Blessed Be, geeft mijn visie weer. Ik begroet in ieder, de mens die hij diep van binnen is. Vaak is die mooie kern versluierd door problemen, klachten of spanningen. Ik zie het als mijn taak om deze versluiering stukje bij beetje op te heffen, zodat je weer verbinding voelt met jouw kracht en capaciteiten.
Meer lezen?
